سلیم اول ، شاعری درنده، جنگجویی قاطع!!

سلطان سلیم اول که در سال 1470 به دنیا آمد و در سال 1512 بر اثر یک بیماری پوستی یا سرطان از دننیا رفت تنها هشت سال حکومت کرد ولی در همین هشت سال مناطق بزرگی از آسیا و اروپا را به قلمرو خود افزود به طوری که وسعت امپراطوری عثمانی به هنگام مرگش حدود هفتاد در صد بیشتر از وسعت آن در زمان آغاز سلطنت اش بود . او جوانترین فرزند بایزید دوم بود ولی به علت طبع جنگجویانه و خشنی که داشت بیشتر مورد علاقه ی ینی چری ها بود . پدرش شاهزاده احمد را به ولیعهدی برگزیده بود و می خواست به علت بیماری از سلطنت انصرف دهد و ولیعهد را به سلطنت رساند . سلیم اول علیه پدر و ولیعهد شورید ولی در جنگی از پدر شکست خورد و گریخت . با این همه ینی چری ها به حمایت از او شتافتند و او به یاری آنها پدر را از سلطنت خلع کرد و به ناحیه یی دور دست فرستاد . سلطان بایزید به هنگام عزیمت به تبعید در راه درگذشت. البته این فرض وجود دارد که او  ممکن است در مسیر تبعید خود توسط ماموران سلیم به قتل رسیده باشد و یا مرگش تسریع شده باشد . آنچه که  این فرض را قوت می بخشد نوع شخصیت خود سلیم و نیز شیوه ی حکومتی سلاطین  به ویژه سلاطین عثمانی  است که برای رسیدن به قدرت نه برادر را می شناختند نه پدر را . سلطان سلیم که با نوع سلوک پدر با شاه اسماعیل مخالف بود و این مخالفت پشتوانه های نیرومندی در میان سران عثمانی به ویژه ینی چری ها که هم به کشور گشایی علاقه مند بودندو هم از گسترش قلمرو ایران در زیر فرمان شاه اسماعیل صفوی بیمناک ، پس از رد و بدل کردن چند نامه تند با شاه اسماعیل با لشگری گران به جنگ او شتافت و  به علت برخورداری از نیروهای سازمان یافته ی ینی چری و توپخانه ، در نبردی سهمگین به نام جنگ چالدران او را شکست داد و بخش های مهمی از آذربایجان و کردستان را به تصرف در آورد . متاسفانه علت تصرف کردستان بیشتر از آنکه به علت شکست شاه اسماعیل صفوی بوده باشد به علت طغیان سران کرد سنی علیه حکومت شیعه ی صفوی و روی آوردن آنان به امپراطوری عثمانی بوده است . سلطان سلیم در زمان حکومت کوتاه مدت خود هم بخش های مهمی از کشورهای عربی از سوریه گرفته تا مصر و مکه را تسخیر کرد و هم مناطقی از اروپا را . او مدعی خلیفه گری اسلامی بود و با تصرف مناطق مهمی از ممالک اسلامی این تصور را تا حد زیادی در ذهن جهانیان متمکن ساخت . شرقی ها و پیروانش او را قاطع می نامیدند ولی غربی ها درنده اش می خواندند. با این همه ، شگفت اینکه او هم شیفته ی فرهنگ اروپایی بود ، هم مسلمان سنی متعصبی بود و شیعیان را کافر می دانست و مستوجب قتل ( که قتل حدود چهل هزار شیعه در آناتولی می تواند مدرکی بر این ادعا باشد) ، هم شاعر مسلک بود و عاشق شاعران ایرانی و تمدن ایرانی و به فارسی شعر می سرود . مادرش به گفته برخی از منابع گلبهار خاتون (که نباید آنرا با امینه گلبهار خاتون ، مادربزرگش اشتباه گرفت ) و به گفته ی برخی دیگر زنی به نام عایشه خاتون بود .